Saatime baktım,
yediyi on geçiyordu. Güneş daha yeni batıyor ve ben zamanı kucağıma almış,
oturuyordum. Penceremden güneşin ve denizin kesiştiği yere, beton bir şehir
manzarasının arasından baktım. Bir anda çocukluğumu özledim. Hemen ardından
Nisan akşamlarını anımsadım. Bir anda her şeyi anımsadım sonra. Her şeyi
özledim. Çünkü zamanı kucağıma alır, yaşarım sanmıştım. Oysa her şey elimden
kayıp gitmişti ve ben köşemde oturup her şeyin nasıl değiştiğine seyirci
oluyordum sadece.
Değişime ayak
uyduramayanlar, ona karşı gelmeye kalkanlar bir...
